مدل یابی خودناتوان سازی تحصیلی در بین دانشجویان شهر تهران

اینپژوهش به منظور تعیین رابطه علّی متغیرهایی است که بیشترین تأثیرگذاری را بر روی خودناتوان سازی تحصیلی در بین دانشجویان شهر تهران داشتند صورت گرفته است. جامعه آماری دانشجویان شهر تهران بود که 520نفر از چهار دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، آزاد اسلامی واحد تهران جنوب و پیام نور واحد تهران جنوب به روش داوطلبانه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های فرم کوتاه neo ، کمال گرایی بشارت، خودکارآمدی عمومی ، انگیزش تحصیلی هارتر، خودناتوان سازی جونز و رودوالت و عزت نفس روزنبرگ بود. داده ها با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج به دست آمده حمایت کننده روابط ساختاری مفروض بود و در مجموع نشان داد که ویژگی های شخصیتی، کمال گرایی، عزت نفس، عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی به طور مستقیم و خودکارآمدی به طور غیر مستقیم و با میانجی گری عملکرد تحصیلی، خودناتوان سازی تحصیلی را تحت تأثیر قرار می دهند. همچنین ویژگی های شخصیتی و کمال گرایی به طور غیر مستقیم نیز از طریق میانجی گری عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی بر خودناتوان سازی تحصیلی اثر می گذارند. با افزایش روان آزرده گرایی و کاهش گشودگی، خودناتوان سازی تحصیلی احتمال بروز پیدا می کند و عزت نفس، خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی بالا موجب کاهش میزان خودناتوان سازی می گردد اما کمال گرایی و عملکرد تحصیلی بالا احتمال بروز رفتارهای خودناتوان ساز را افزایش می دهد.